De Kroniek van de Kovalam Surfclub

Vanaf het moment dat ik in november 2005 de internationale luchthaven van Thiruvananthapuram uitstapte, kreeg ik alle clichés over India recht in m’n gezicht geslingerd: orchestale chaos, een overvolle mensenmassa, overweldigende geluiden, de geur van verval, van aromatische wierook en gefrituurde olie en naarmate wij dichter bij onze eindbestemming kwamen ook de drukkende vochtigheid van de warme Arabische Zee. Na een rit met het schoolbusje van SISP werd ik afgezet bij Lighthouse Beach in Kovalam. Daar stond ik dan, helemaal alleen.

Al dwalend door een doolhof van smalle steegjes op zoek naar een goedkoop slaapplekje, belandde ik bij een lokaal hotel. De accommodatie bleek volgeboekt. En mijn budget liet weinig alternatieven toe. Maar toen kwam Mani Sreekumar, een jonge medewerker, naar mij toe met een verrassend voorstel: ik kon samen met hem en zijn collega’s slapen op het dak onder de heldere sterrenhemel. Zo ontstond er een diepe vriendschap tussen Mani en mij. Ik had een paar surfboards meegenomen en was vastberaden om het surfen nog beter onder de knie te krijgen. En wie weet, misschien kon ik onderweg wat lokale kids de basics leren. Mani werd getriggerd door mijn passie en drive. Hij werd niet enkel mijn beste vriend maar ook mijn rechterhand, vertrouwde partner-in-crime en medeoprichter van de Kovalam Surfclub. Ons avontuur was begonnen…

Als stagiair bij de lokale NGO SISP rende ik na mijn werktijd richting strand om de wilde golven van Lighthouse Beach te trotseren. En de oceaan leek niet alleen het zweet en stof van de dag weg te spoelen, maar ook de zorgen in mijn hoofd. En zo kreeg het idee ‘No school–No surfing’ langzaam vorm. Want de kinderen uit de extreem arme kustgemeenschappen die bij SISP naar het Free Education Centre kwamen, hadden ook nood aan zorgeloze speeltijd. Gewoon kind zijn, vrij spelen, even ontsnappen aan de vaak harde, volwassen wereld. Ik vroeg aan Paul Van Gelder, de oprichter van SISP, wat hij ervan zou vinden als ik onze vaste leerlingen in het weekend mee zou nemen om te surfen en ze op die manier probeerde te motiveren om wel te houden in het SISP-programma. Zoals elke bezorgde vader keek Paul me eerst sceptisch aan. Hij had zo zijn twijfels betreffende veiligheid, haalbaarheid, culturele gevoeligheid... Maar ik was jong, idealistisch, eigenwijs en vol energie en bleef aandringen. Ik geloofde echt in de potentie van het No School–No Surfing idee. Het liep niet van een leien dakje. Regelmatig zat ik in Pauls kantoor voor advies. En ja, vaak genoeg moest ik toegeven dat vaders toch vaker gelijk hebben dan wij ‘zonen’ willen toegeven.

We begonnen met een handjevol leerlingen, wat aftandse boards, een flinke dosis naïviteit en pure liefde voor de zee maar vooral voor deze kids. In deze pioniersjaren werden we door de lokale autoriteiten vaak hardhandig aangepakt en van het strand gestuurd. De achtergrond van onze leerlingen werd geassocieerd met ‘vuil’ en ‘onangepast’ in het chique toeristische Kovalam. Toch hielden we vast aan deze plaats want Lighthouse Beach had immers de beste golven. En Mani – onze toeverlaat in bange dagen – probeerde met veel diplomatie de gemeenschap te verzoenen met ons project. Met de jaren groeide niet alleen onze passie voor surfen, maar ook het geloof in de toekomst van het surfproject. Langzaam maar zeker schreven we onze naam in het zand van Lighthouse Beach. Ons team trok meer en meer schoolverlaters aan die dankzij het surfen gemotiveerd werden om terug naar school te gaan. We leerden hen vertrouwd te zijn met de oceaan, hielpen drenkelingen en uiteindelijk kregen we goodwill en erkenning van de lokale gemeenschap en overheid.

Toen de eerste surfers afstudeerden van de middelbare school ging een lang gekoesterde droom in vervulling en openden we onze eigen kleine surfshop en surfschool: Abhi’s Surfschool & Sports Pvt. Ltd., de commerciële poot van de Kovalam Surfclub. Nu konden we afgestudeerden begeleiden naar een échte job in de ontluikende surfindustrie van India. Met het inkomen van dit bescheiden bedrijfje dekten we de kosten van ons non-profit surfprogramma o.a. voor gratis lessen voor kinderen onder de armoedegrens, surfmateriaal, ISA-certificaten (International Surfing Association), surftips, noodhulp en wedstrijden.

Bijna tien jaar geleden begonnen Shahul en Varghese als eersten aan ons sociale werktraject. Vandaag de dag leven ze van hun passie, zijn ze steunpilaren in hun gezin en inspirerende rolmodellen. De meeste leerlingen groeiden op in moeilijke thuissituaties, met een getraumatiseerde moeder en een verslaafde, gewelddadige vader. Dus een verantwoordelijk leven opbouwen, zowel privé als professioneel, is een prestatie waar ze intens trots mogen op zijn.

Als Kovalam Surfclub waren we pioniers binnen een nieuwe en groeiende surfcultuur in India. Tot op de dag van vandaag worden onze leden gerespecteerd in heel India, niet alleen om hun skills, maar ook om hun bescheidenheid en correctheid.

Dankzij de onmisbare steun van SISP hebben al onze surfers minimaal een middelbare school diploma én verkregen ze officiële papieren zoals geboorte­certificaten en paspoorten wat in India helaas nog lang geen vanzelfsprekendheid is. Na bijna 20 jaar durven we te zeggen dat we honderden jongeren kansen hebben gegeven naar een beter, volwaardig leven. We hebben ze niet alleen gemotiveerd om naar school te gaan, maar ook geleerd te dromen. Ze voelen zich gezien, geliefd en vrij.

Vandaag de dag wordt India geconfronteerd met een nieuwe tegenstrijdige realiteit. De geletterdheid stijgt, gendergelijkheid lijkt eindelijk van de grond te komen en het onderwijsniveau stijgt. Maar tegelijk worden de kosten van levensonderhoud hoger en zijn goede banen schaars en vaak alleen bereikbaar voor wie connecties of smeergeld heeft. India polariseert. De rijke bovenlaag trekt aan de touwtjes, terwijl de onderlaag wordt onderdrukt. En ook al zit er ongelooflijk veel potentie in de opkomende middenklasse, toch blijven de kansen beperkt. Daardoor verlaten veel jongeren hun land, hun familie en hun dromen op zoek naar een beter leven. En alhoewel het geld dat deze economische immigranten naar huis sturen een sterke pijler is in de Indiase economie, veroorzaakt ze ook een destabiliserende braindrain.

Door het creëren van jobs in de groeiende surftoerisme-industrie proberen we een alternatief te bieden voor de vaak misleidende droom van ‘the West is the Best’. We willen dat jongeren geloven in hun eigen potentie, in hun eigen land. Tegenwoordig verdient een surfleraar al snel evenveel als iemand met een ‘hoge’ baan — én het is een duurzame carrièrekeuze, want meer dan 80% van de surfers in India zijn binnenlandse toeristen. Onze surfers — ooit uitgestoten door de maatschappij — belichamen nu de paradijselijke droom van vele Indiase surf­toeristen die even willen ontsnappen aan de hectische drukte van het stadsleven. Een aantal onder hen hebben nu een stabiel inkomen door iets waar ze écht van houden.

Hieronder kan je een opsomming vinden van (ex-)leden van onze surfclub die iets hebben bereikt door bij ons te leren surfen.

• Mani
  ISA certified surf instructor
  Managing director Abhi’s Surfschool & Sports Pvt. Ltd. and Abhi’s Homestay, Kovalam, India
• Varghese
  ISA certified surf instructor
  National surf champion
• Shahul
  ISA certified surf instructor
  Head glassing department in the world-class Appletree surfboard factory, Ericeira, Portugal
• Nissam
  ISA certified surf instructor
  Freelance surfboard repair and main surf instructor at Elixir Surf School, Varkala, India
• Akash
  ISA certified surf instructor
  National surf champion
  Tour operator and freelance surf instructor, Varkala, India
• Johnson
  ISA certified surf instructor
  Co-owner of Paddlecut resort and surf school, Varkala, India
  Main surf instructor at Surf ’n Sea Surf School, Varkala, India